332. Yadımdadı ki, ya 2017-nin axırı,ya da 2018-in əvvəli,havanın soyuq olduğu vaxtlarda hazırlıqdan evə qayıdırdım. Avtobusdan evə qədər 4-5 dəqiqəlik məsafə var ayaqla. Belə baxanda,düşünə bilərsiz ki, bu aralıqda insanın başına maraqlı nə gələ bilər ki? Lakin mən bu hadisəni çox yaxşı xatırlayıram. Ayağı sınıq balaca bir it gördüm. Axsaya-axsaya əvvəlcə qarşımda gedən orta yaşlı bir kişiyə yaxınlaşdı,sanki kömək istəyirdi. Lakin görünür onun üçün it sadəcə heyvandı və mərhəmətə layiq deyil. Axı ona da uşaq olanda deyiblər ki,şüursuz heyvandı,etibar etmək olmaz. insan isə...insan ali varlıqdı,hə? insan ən axmaq və aciz varlıqdı. Varlığının altında əzilən ət yığınıdı. Hə, harda qalmışdıq? it sonra mənə yaxınlaşdı. Həmin an çox qarışıq hislər keçirdim. Bir tərəfdən ürəyimdə həmin kişini söyürdüm,bir tərəfdən də ayağıma sürtünüb məndən kömək istəyən yazıq itə baxırdım. Mən sənin üçün nə edə bilərdim,balaca? indi düşünürəm,bəlkə də edə bilərdim. Amma mən də hansısa səbəbdən yoluma davam etməyi seçdim. Həmin yerdən keçəndə gözüm o iti axtardı bir neçə gün,amma görmədim. Başına nə gəldiyindən xəbərsizəm,ümid edirəm yaxşıdı.